“

UZUN YOLLARA DEVAM Bu yazımda size lise eğitimim boyunca özellikle lise son sınıfta yollarda harcanan olağanüstü zaman ve başarımın hikayesini anlatacağım. Lise eğitimim Ankara Kırkkonaklar Anadolu Lisesinde geçti. Bu lisede okurken en büyük kâbusum, beni sabırlı bir insan olmaya iten en büyük sorun ulaşım idi. Okula gidip gelmek için yollarda harcanan 4 saat. Sizce de dile kolay değil mi? Belki bazı insanlara bu 4 saat az gözükebilir ama haftada 5 gün okula gidip gelmek ve sadece bir haftada harcanan 20 saat. Bu 20 saatlik süreçte arkadaşlarım dinlenebiliyor, sosyal aktiviteye daha çok zaman ayırıyor, ders çalışabiliyor. Benim ise bu 20 saatim otobüs beklemeyle, otobüse bindimse bir şekilde o sıkışıklıkta biraz olsun rahat bir noktaya konumlanmakla geçiyor. Otobüs boş olduğunda ise benim yol arkadaşım kitaplarım benle sıkı bir dost oluyorlardı. Son senemde yani sınava hazırlık sürecimde sanırım beni fiziksel ve ruhsal anlamda en çok zorlayan faktör hâline geldi ulaşım. Sınava hazırlanıyorum, stresliyim büyük bir yarışmanın içerisindeyim, hedeflerim var ve ben bu hedeflerime bir şekilde ulaşmalıydım. Sabahları 6'da uyanıp 6.30'da otobüse binmek gibi bir zorunluluk ayrıca bir şekilde o otobüste yer bulup ayakta yahut oturarak ders çalışmak benim için en az oksijen kadar gerekliydi. Sabah bir şekilde vücudum bu duruma adaptasyon sağladı lakin en yıkıcı ve zor kısım akşam eve gelişti.Okuldan çıkıp dershaneye gitmesi Tunalı caddesindeki o sıkışık trafikte ağzına kadar dolu otobüste dershaneye ulaşmayı beklemek. Dershaneye ulaşıldığında ise diğer öğrenci arkadaşlarımın çoktan yemeklerini yiyip biraz olsun kafalarını dinleyip bana göre daha konsantre bir şekilde derse girmesi ve benim bırakın yemek yemeyi derse birkaç dakika kalıp apar topar sırama oturmam gerçekten beni çok üzen ve bunaltan, stresimi normale göre katbekat attıran etkenlerden biriydi. Akşam saat 20.00 olduğunda ise bana göre maceranın zirve yaptığı zamandı. Dershanede dersler biter ve herkesin evine gidip dinlenme vakti gelirdi. Benim ise metro ile Dikimevi’ne çok hızlı bir şekilde çıkıp otobüsüme yetişmek için bir sporcu gibi koşmamın tam zamanıydı. Yaşadığım üzüntülü an ise metrodan çıktığımda otobüsümün hemen önümde gidiyor olması ve durağı geçtiği için hiçbir şekilde durmuyor olması anıydı. Belki bu yazımı okuyanlar dolmuş gelmiyor mu? gibi sorular sorabilir. Hemen cevabını vereyim, benim oturduğum yere dolmuş otobüsten 5 dakika önce gelerek yolcusunu alır ve gider yani benim otobüs harici hiçbir seçeneğim yoktu. Peki otobüsü kaçırdım 1-1,5 saat gibi bir süre var otobüsün gelmesine ve ben ders çalışmalıyım. Havaların iyi olduğu günlerde yorgun olsam da durağın yakınındaki parka oturarak o gün işlediğimiz konuların tekrarını yaparak ve kitap okuyarak otobüsümün gelmesini bekliyordum. Otobüs geldiğinde ise saat artık geç olduğundan oturacak yer sıkıntısı genellikle olmadığından 1 saatlik yolculuğu uyuyarak geçiriyordum. Eve geldiğimde yemeği yiyip duş alıyım diyene kadar vakit epeyce ilerlemiş oluyordu. Benim bunları yaptığım saatlerde ise arkadaşlarım çoktan dinlenmiş, yemeğini yemiş, dersleri tekrar etmiş ve odasında rahat bir şekilde test çözmüş oluyordu. Benim ise en fazla 1 saat dayanacak gücüm kalıyordu. Hem sabah erken kalkmanın getirdiği zorunluluk hem de günün verdiği yorgunlukla evde ders çalışacak gücüm kalmadığından direk yatağıma gidiyordum. Bir senem bu şekilde geçse de yine de mutluydum. Bazen bütün her şeye rağmen şükretmem gerektiği aklımın bir köşesinde hep yer edinmişti kendine. Tüm bu sınav süreci bittiğinde ise kendimi Hacettepe Üniversitesini kazanmış buldum. Cümleleri aslında şöyle bitirmek istiyorum. Azimle ve sabırla çalışıldığında iyi ya da kötü bir şekilde emeklerimizin karşılığını alacağımızı bilerek, asla vazgeçmeyerek, çektiğimiz zorlukları çorbanın tuzu biberi gibi görerek istediğimize ulaşacağımızı düşünüyorum. Benim ve daha nice başarı hikâyesinin herhangi bir amaca ulaşmaya çalışan insanlara motive kaynağı olması dileğiyle... Bu yazıyı yazmama vesile olan HÜMED üniversite hayatımda benim en büyük destekçilerimdendir. HÜMED ile tanışma hikayem ise çaresizce burs ararken oldu. 3 erkek kardeş olduğumuz için çoğu öğrenci gibi bazı maddi sıkıntılar yaşıyordum. Hocam sayesinde HÜMED ile tanışma fırsatı buldum. Mülakat için beni çağırdıklarında aşırı heyecanlıydım. Benden önceki grubu beklerken sanırım koridorda bayağı gidip geliyordum ki sonunda beni çağırdılar. Genellikle mülakat yapan kişiler sert, asabi ve az gülümseyen insanlar olur; fakat bu sefer hiç de öyle değildi. Karşımda gayet güler yüzlü, neşeli ve insana güven veren İlker hoca ve Nezir hoca vardı. Mülakat gibi değil de arkadaşlarımla sohbet ediyor gibi rahat, keyifli ve eğlenceli sohbet geçirdik. Benden hikayemi anlatmamı istediklerinde bu yazımdan daha ayrıntılı olacak şekilde hikayemi anlattığımda hocalarımın bakışları cidden bana güven ve onur verici idi. Bu yazıyı benden isteyen Belgin hocama da hikayemi paylaşmama vesile olduğu için ayrıca teşekkür ediyorum. Bir üniversite öğrencisinin böyle bir kuruluşun içinde olması gerçekten de müthiş bir duygu. Bana bu kadar katkıda bulunan ve hepsi birbirinden değerli olan hocalarıma ve diğer emeği geçen herkese vefa borcumu daha çok çalışarak ülkemi, ailemi ve HÜMED'i gururlandırmak için elimden gelenin daha fazlası yapmayı boynumun borcu olduğunu bilerek sevgilerimle... Melih Altay Şubat 2019 DEVAMINI OKU

“